Wanneer interessante en unieke situaties zich aanbieden, is het uiteraard de taak van elke advocaat om binnen het huidig wetgevend kader een zo passend mogelijke oplossing te vinden voor de cliënt. In dergelijke gevallen gebeurt het wel eens dat men, ondanks lacunes, moet roeien met de riemen die men heeft en kan dit tot verrassende, maar daarom niet minder positieve en rechtvaardige, gevolgen leiden.
Een dergelijke situatie deed zich voor in het geval van een jonge vrouw wiens partner kwam te overlijden door een tragisch ongeval. Op het moment van dit ongeval was deze dame echter zwanger van de overleden heer, doch was hun relatie op geen enkel officiële wijze gedocumenteerd.
De wet voorziet een automatische erkenning van vaderschap voor de echtgenoot van de moeder. Indien er geen sprake is van een huwelijk, voorziet de wet tevens in een mogelijkheid voor de vader om het pasgeboren kind te erkennen en via deze weg het vaderschap op zich te nemen. Doch blijkt er een wettelijk hiaat te zijn: want wat als vader en moeder ongetrouwd zijn en vader komt te overlijden voordat hij het kind op officiële wijze heeft erkend?
Wat volgt is een poging tot contextuele interpretatie van bestaande wetgeving en een lange procedurele strijd. In een poging om het DNA-materiaal te bekomen van de overleden vader om via medisch-wetenschappelijke weg het vaderschap vast te stellen, is de jonge moeder genoodzaakt de Belgische staat te dagvaarden, gezien deze de wettelijke bewaarder was van de bewaarde bloedstalen van de vader.
Ondanks de ogenschijnlijke omslachtigheid hiervan, heeft de familierechtbank in haar vonnis bevestigd dat deze procedure de enige mogelijkheid biedt om in dit bijzondere geval het vaderschap te laten vaststellen.
Mocht u vragen hebben omtrent afstamming en erkenning van kinderen of denkt u hieromtrent in een lastig parket te zitten, kunt u zich altijd richten tot info@advocaten-heist.be